Spontane beslissingen, zeker op het laatst moment, daar heb ik wel iets mee. Puur op het gevoel wat daarbij past, nam ik ook op de woensdag de beslissing om donderdag toch naar Oostenrijk af te reizen om daar op de vrijdag te starten bij de Alternatieve Elfstedentocht van Skate4Air. Schaatsen voor een goed doel, schaatsen voor mensen met Cystic Fibrosis. 200km natuurijs, over het kleine en grote meer dit jaar maar wel met een spontane verandering van de natuur, die uiteindelijk wel heel ingrijpend bleek uit te pakken. Schaatsen met een missie en een doel, finishen en zoveel mogelijk aandacht en geld ophalen voor onderzoek naar CF. Maar ook schaatsen waarbij motiveren, enthousiasmeren, zorgen voor en er zijn een groet rol zouden gaan spelen.
Het werd een reis via Schiphol naar Salzburg en vanuit daar met de auto door naar de Weissensee. Ik rij mee met Myrthe Hogendoorn en haar moeder. Een super spontane mooie vrouw van 29, met CF en maar één doel voor morgen, de 150km volbrengen. Op zich al zo een super mooie prestatie dat ze met CF ook aan de start staat, keihard meters heeft gemaakt op de Jaap Edenbaan, in het krachthonk en nog op het Nederlandse natuurijs, tussen en naast haar full time baan. De rit neemt zo’n 2,5 uur in beslag en gedurende de rit hoor ik haar verhaal met klapperende oren aan. Wat een drive en een motivatie om keihard te werken aan zichzelf en het beheersbaar houden van de CF. Sporten is haar leven en als er een op deze aardbol staat die ergens voor gaat is het Myrthe wel. #sportismooi
Rond de lunch komen we aan bij de Weissensee, super meer, hoog gelegen tussen de bergen, wat er vooralsnog super uitziet. Omkleden in het hotel, schaatspak aan en op weg naar het meer, de eerste meters maken. Het gevoel krijgen met het ijs, niet geheel onbelangrijk, zeker nu het nog rustig is en een zonnetje dat ons voorziet van een prachtige temperatuur. Natuurijs blijft altijd iets bijzonders, iets magisch en super snel ook vertrouwd. Voor we er erg in in hebben lopen we al op het bevroren water op weg naar een bankje om de schaatsen aan te doen. We zien wel direct een grote ‘maar’ op het ijs, er ligt een laag water op en het is redelijk voorzien van de nodige scheuren, maar dat kan zeker de pret niet drukken. We rijden richting de finish, gedenkwaardige plek waar morgen de tranen hopelijk zullen vloeien van blijdschap dat het gehaald is, dat de meters gemaakt zijn en dat de grenzen van een ieder zijn verlegd. Allemaal met maar één winnaar en dat zijn we zelf. Richting het grote meer, zwart ijs, rust en zo mooi om met het uitzicht op de bergen te mogen rijden hier. Het voelt goed, de elementen zijn niet optimaal, het zal zwaar worden, maar daardoor ook gedenkwaardig en deze ervaring van een strijd aangaan met je zelf, is het het allemaal waard.
07:00 starten in het donker, mooiste deel van de tocht misschien wel, lampjes op het hoofd, het avontuur dat begint op een belachelijk vroeg uur, het onbekend tegemoet. Samen met Myrthe , Margriet en Carola in de 10 uur op weg naar het schrijven van geschiedenis. De nodige gelukwensen bij de start doen wonderen, de sfeer is goed, gezonde spanning en het weer, dat is goed gestemd, misschien wel té goed vandaag, maar we zullen zien. De eerste ronde verloopt super relaxed, geen valpartijen, het tempo is prima vol te houden en de groep rijd mooi compact bij elkaar. Het ijs, dat valt reuze mee, goed opletten blijft zeker aan de orde, focus en genieten, het zit er allemaal weer in deze keer. Het wordt langzaam licht in de tweede ronde, zo mooi om in de ochtend schemer te rijden zo tussen de bergen, complete rust en alleen het geluid van de schaatsen op het ijs, het geklets van de rijders onderling die aan de orde zijn. De groep is redelijk groot maar te overzien, Myrthe, Margriet en Carola, rijden met een goede focus en een doel de meters soepel over het ijs. Het deel bij de brug, moeilijk en smal stuk, met zwaar zacht en stuk ijs kan vandaag nog wel eens het struikelblok worden, maar vooral nog gaat het best oké hier.
Op de Weissesee kom je vrijwel direct in een soort flow van genieten, overleven, indelen, rekenen en plannen hoe de dag zal zijn. De taak is van daag 12 rondes van ruim 16km, meerijden, verzorgen, coachen en steunen. Zorgen dat de doelen gehaald worden van de toppers in deze 10 uur groep. Rijden ze goed, kunnen ze het bijhouden, eten en drinken ze voldoende, reepje onderweg, stukje duwen, laten hangen aan de rugtas, dipjes te boven komen, niet alleen komen te rijden en het regelen dat ze zich nergens druk over hoeven te maken en eigenlijk volledig kunnen genieten van de tocht en de strijd met zichzelf. Super leuke en vooral dankbare taak om zo te kunnen doen. Het schema dat gereden wordt betekend dat we vandaag 45min voor liggen om het laatste rondje te doen voor de sluitingstijd van de tocht (17:30) dat betekend dat het niet te hard hoeft en er tijd is om ook te kunnen eten en drinken, sanitaire stops mogelijk zijn en gezien de inspanning het gecontroleerd gaat. Super, dat maakt het ook voor de toppers een stuk beter te behappen en te accepteren dat ze het gewoon gaan halen ! 150km .. dat wordt 200km op deze manier!! ondanks de terug lopende ijskwaliteit, de toename van veel water op het ijs en de wind die ook opsteekt.
Als we ronde 10 doen, iets los van de groep, maar keurig op schema, klinkt er plotseling uit de speaker het vervelende bericht, dat gezien de veiligheid en het slechter wordende ijs, de laatste ronde terug gezet wordt naar 16:00 wat betekend dat we 1,5 uur eerder moeten binnen zijn voor de laatste ronde en het dus halen van de 200km voor deze groep. Dat blijkt niet haalbaar en een groet teleurstelling maakt eerst behoorlijk meester van de groep. Logisch daar het schema zo ruim was, begrijpelijk omdat het echt bar en boos was op het ijs en als de laatste ronde in het donker gereden had moeten worden het zeker gevaarlijk zou zijn geweest. Trost en toch een vorm van euforie maken zich daarna wel meester van de toppers, 170Km wordt wel aangetikt, waarbij een diep buiging voor de dames zeker op zijn plaats is. De een die met zo veel wilskracht toch ruim haar doelstelling gehaald, de ander die een krappe maand voor de start besloot om het maar te gaan doen, de ander die met blessures aan rug en ribben en dit dan gewoon neerzetten. Super super vet!
#sportismooi
Note: doneren kan zeker nog en is maar al te hard nodig – https://www.skate4air.nl/actie/peter-becker
1 Comment