Daar sta je dan, klaar voor een nieuwe training, klaar voor weer een keertje alles geven. De grens opzoeken en kijken wat het vandaag brengt. Het beste, de snelste en vooral de meest opzienbarende prestatie, tussentijd of segment, …vol gas, anders niet! De tijd die je hebt ook echt maximaal gebruiken, simpelweg omdat je van mening bent dat alles geven uiteindelijk de gewenste resultaten brengt… Simpelweg het ‘snot voor de ogen’ sporten?!
Herken je dit ?!
Of lukt het je ook om de training te nemen voor wat er in zit, gecontroleerd met aandacht voor de details en de belasting van het lichaam ? Durf je er aan toe te geven dat het niet elke dag een ’topdag’ is en je juist van de mindere dagen zoveel kunt leren. Maar ja, de tijd, dat is veelal een issue. Altijd tekort, altijd net niet en veelal gehaast omdat er nog zoveel andere dingen moeten gebeuren. Lees dingen die je wilt dat er nog gebeuren. Maar als je in deze modus blijft, zijn je inspanningen momenten altijd maximaal, ben je leeg als het achter de rug is, schreeuwt het lichaam van tijd tot tijd moord en brand en blijft vooral de verwachte progressie uit!
Topsporters die we zijn, op ons eigen niveau wel te verstaan, maar hierbinnen is het veelal pieken en gaan voor de resultaten. Hoe komt dit nou eigenlijk vraag ik me keer op keer af als ik de sporters onderweg zie ( die noeste blikken van de wielrenners met de missie van het vasthouden van het gemiddelde op de fiets, paniekerige blikken van langzaam aan het sterven zijnde lopers, rechtopstaande ploeterende schaatsers of maar doorhakkende zwemmers die als buitenboordmotor niet onder zouden doen, etc….) waarom vergeten ze nou te genieten van het moment waarin ze zich bevinden?! Niet dat ik zelf heilig ben, dat zeker niet, meerdere keren zeker gestorven, teleurgesteld en weer op opnieuw begonnen. Uiteindelijk wel aan den lijve ondervonden dat het ‘anders kan’, lees ‘anders moest’, wat me uiteindelijk de resultaten gaf waar ik op hoopte. Binnen mijn niveau natuurlijk!
Gecontroleerd sporten, weten wat het lichaam aankan en dan juist daarmee aan de slag gaan. Maximaal gaan, maar vooral heel blijven, in staat zijn om naast het sporten ook nog te kunnen presteren. Leren dat rust nog heiliger is dan ik dacht, dat de winst in het herstel ligt en dat slimmer trainen resultaten brengt. Meten is weten, een ieder bekend, maar het is echt zo, al denk je vaak, kan nog wel ff verder, harder en dieper, maar dan vergeet je daadwerkelijk waar het om draait.
Maar nog mooier, genieten van het sporten, bewust bezig zijn met het sporten en vooral ook bezig zijn met het ‘nu’ en bewust weten ‘waar’ je bezig bent. Je doet het tenslotte toch maar in je soms spaarzame tijd, dus is het genieten zeker een factor die erbij hoort. Om je heen kijken, zo simpel is het eigenlijk, puur je ogen gebruiken en de omgeving in je opnemen. Wegdwalen en je laten verzinken in het nu. Wegdwalen om op souplesse te bewegen. Wegdwalen om het moment te koesteren en ook juist voor jezelf te ervaren, ik flik dit toch maar mooi weer, moet er door je gedachten heengaan !
Probeer het eens, bewust naar buiten, bewust in je opnemen waar je bent en wat je aan het doen bent. Vergeet het ‘moeten’ en ga voor het ‘genieten’. Vergeet eens alles en accepteer dat je b beloond wordt met de mooiste plekjes in je training. Zie de veranderingen van je route, de jaar getijden maken een standaard rondje juist bijzonder. Stap op de fiets en pak een route die je helemaal niet kent, verken deze en leer voor de volgende training wat je hier zou kunnen doen. Verandering van spijs doet eten toch, dat werkt met trainen net zo goed. Sta er voor op en leer, de beloning komt eerder dan je denkt en juist doordat je ontspannen er in gaat, komen de resultaten ook.
Het zo fucking mooi buiten, zou zonde zijn als je dat over het hoofd ziet. Leef en geniet, daar kom je verder mee!
Note: Beelden gemaakt in Ilpendam, zo maar op een zondag ochtend op de fiets
Comment