Oké ruim 9 maanden later, denk dat ik het nu wel kan. Mijn verhaal over Lulea 2019, mijn bijzondere avontuur, prachtig aanvontuur met een lach en zeker een traan. Met trotsheid, intens verdriet en euforie wat juist zo dicht bij elkaar ligt. Leven is keihard, rauw en puur en komt zeker niet zoals gepland.
Lijkt wel of de laatste jaren het maar niet echt wil lukken om net als vroeger gewoonweg een paar weken ongeremd op natuurijs de meters te kunnen maken.
Hoe Cool is dat, samen met de oude baas naar de Coolste Baan van Nederland. Op een bijzondere plek in Amsterdam, het Olympisch stadion. Het is nu super winterweer, er is tijd en ik haal de oude baas thuis op. Lekker mee naar het Olympisch Stadion, moet dan weliswaar een clinic geven, maar dat vindt hij eigenlijk des te leuker. Kan hij heerlijk rondstruinen, kijken naar, foto's maken en vooral genieten in dit mooie weer op een bijzonder locatie. Hij geniet met volle teugen.
Zondag morgen, Facebook herinnerd mij aan een jaar geleden. -6 koud en winter, dit in schril contrast met vandaag. Regen, veel regen en 12 graden. Wel even andere koek. ....
De eerste maand van het grote avontuur zit erop. Een maand met veel meters, diversiteit, aftasten, ervaren, bijstellen, wennen aan, voelen en discipline. Een maand die ook alles had wat niet te plannen is en simpelweg gebeurd.
Begin April, net terug van een rondje Westerpark, hardlopen in korte broek, vol in de zon, lekker buiten maar in een schril contrast met amper een week geleden. Het weer was het zelfde, maar in een schaatspak de laatste meters maken op het bevroren water is wel even wat anders.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Ok