Elk jaar is er de hoop, elk jaar weet je het bijna zeker, elk jaar is er dat onrustige gevoel… wordt het een winter? …. en als het dan winter wordt, eentje met vooral ijs op de sloten en vaarten, de meren en waar dan ook… als het maar gebeurd. Dan, dan ben ik er zeker bij. Meters, al zijn ze nog zo kort, elke is er één!
Welke het worden is makkelijk, lopen kan altijd en dat is dan ook al gebeurd. Waar op de Zaterdag de eerste tekenen van de winter zich lieten zien met een dik pak sneeuw, stond het vast dat er op de Zondag ochtend toch wel de eerst maagdelijk sneeuw onder mijn voeten voorbij kwam. Heerlijk in de extreme rust van het bedompte geluid van de verse sneeuw onder je voeten die alles in een witte deken hult en met de striemende wind uit het Oosten in een witte wereld verreweg de mooiste run van het jaar ! Die is in the pocket ! Maar kijkende naar het water wat op de route voorbij komt is er nog wel even geduld nodig voor de ‘andere’ meters die zo lang app zich hebben laten wachten!
IJS, bevroren sloten die uitmonden op plassen en meren, tochten langs de rietkragen en weilanden, de racefiets routes van de zomer maken maar nu niet een keer op het land maar op het bevroren water. Momenteel nog veel melkachtig ijs met vele windwakken als gevolg van de harde wind die het water constant in beweging houd en eigenlijk wegblaast… linke soep!
Maar als de weerberichten kloppen, gaat dat veranderen en …. zie ik het best positief in. Kleine 2 weken strenge vorst in het vooruitzicht dus nog even geduld en de tijd om alles te regelen om er helemaal klaar voor te zijn. Misschien wel het allerleukste deel van het wachten. Regelen, bellen, plannen, zoeken, agenda leeg krijgen, organiseren en niets aan het toeval over laten. Juiste ijzers eronder, ijsprikkers, bubbeltjes plastic tegen de kou, droge handschoenen in een waterdichte zak, eten en drinken voor onderweg op de schaats Safari die voor de deur staat.
Kleding is de key, laagjes en kunnen blijven bewegen, handschoenen en wanten, de buff en een bril, helm voor de zekerheid en een paar munten in je zak. Voor de snelst groeiende ondermeningen altijd in de winter… de Koek en Zopie. Altijd een zo herkenbaar en fijn moment ergen op het ijs. Iets warms, een glimlach, koeken en je kunt er weer tegenaan.
Dan als het mag, nog mooier, de spanning, het onderbuik gevoel en vooral ‘die eerste meters’ liefst op maagdelijk nieuw ijs. Het geluid, de kraak en de hoge fluittoon als het ijs zich zet. Het geluid van de geslepen messen op het ijs, dat gevoel van grip, spanning, het onbekende en vooral het enorme plezier dat komt boven borrelen, dat is uniek. Dat heb je of niet, als je het niet hebt, snap je er ook geen reet van en laat je het gebeuren of negeer je het. Maar ik kan dat niet, ik ga echt ‘all in’. Pionieren en risico’s nee, maar de spanning opzoeken zeker. Alleen, nooit, altijd met ‘andere’ liefhebbers… samen beleven maakt het nog mooier. Water dat bevriest, ijs wordt en waar je waanzinnig op kunt glijden, als de eerste meters gemaakt zijn, is het nieuwe stuk gewoon direct land. De spanning blijft maar het vertrouwen neemt de overhand. Het kan, mag en gebeurd…
Nog een paar dagen !! .. kan niet wachten
Comment