Uitdagingen en doelen stellen, nieuwe dingen proberen en vooral verrast worden, daar heb ik wel iets mee. Zeker als het dan ook nog iets fysieks heeft, dit keer ook op het water en echt iets is wat ik niet kan proberen, heerlijk maar ook rete spannend. Paar weken geleden was er zo een moment. Waar lopen niet lopen werd maar de uitdaging op het water lag. Vaak laten weten dat ik het wel een keer wil doen en nu was het moment daar.
Daar sta ik dan, aan de rand van het Gooimeer, voor me een waterski boot met zeer ervaren piloot en waterskiër, ski’s in de boot, op de steiger een pak en een zwemvest, alle ingrediënten voor een rondje waterskiën. Aan de ingrediënten kan het niet liggen, nu nog de praktijk. Als het pak aan is, wat trouwens de eerste uitdaging al is met zo’n voorsluiting en een over het hoofd ingang, zwemvest erover maakt het al iets overtuigender dat ik zodadelijk daadwerkelijk ook achter die boot ga hangen. Het eerste stuk, zo in de boot de haven uit wordt voorzien van de mooie woorden, ‘Peter, het is louter techniek’ van Frank. Herkenbaar, daar ik dat ook tegenhem zeg op het ijs! Techniek, pff voorzie ook een hoop kracht en karakter. Net als bij alles wat je aan het leren bent, je moet het leuk vinden, dan komt de rest vanzelf? Toch?
We komen het Gooimeer op, het is rustig op het water op een paar grote boten na, heb ik het rijk alleen. Korte en duidelijke uitleg wat te doen, maar vooral wat niet te doen. Waterstarten in een bak water die van links naar rechts klotst, moet kunnen maar dat is wel compleet nieuw voor me. Alleen het proberen stil te liggen, ski’s naar voren, touw er tussen en dan ook nog even aangeven aan Frank waneeer je denkt er klaar voor te zijn? Klaar, iets in de vorm wanneer ik uit het water kom en niet in de squad houding, maar gestrekt op het water sta. Armen vooruit, kijken naar de boot. Woh, dat is me wat, ik lig, dank nu moet het kunnen, schreeuw naar Frank en we gaan van start. De lijn trekt strak, de boot gromt, snelheid gaat omhoog en de krachten op mijn armen en handen nemen toe. Geen weg meer terug, staan en gaan. Eh.. yes dat lukt, niets technisch nog, puur op wilskracht en karakter. Dit moet ik toch kunnen?
Maar dan sta ik, en dan? Fuck, nu hang ik achter de boot, moet op 100 dingen tegelijk letten, kijken naar voren, terwijl ik eigenlijk naar beneden wil kijken of alles wel goed staat, armen gestrekt terwijl ik die het liefst naar me toe wil trekken, de hekgolf die als een bruisend bad voor me opdoekt trotseren. Super vet dit allemaal, maar oeps, nu nog naar links en rechts, de eerste beweging lukt, ik rol zo van de hekgolf af naar rechts, water wordt vlakker, maar ook de snelheid hoger. Moet natuurlijk ook weer een keer terug, maar dan is de hekgolf veranderd in een soort col van de eerste categorie uit de tour en bam, dat wordt mijn eerste goede gesprek met het water. ! Heerlijk maar wel even pfff .
Dat is dan ook de strekking van de ochtend, vallen en opstaan, elke keer opnieuw, elke keer een stukje verder en beter. Super vet is het zeker. Dan wordt ook ik best wel overmoedig, 2 ski’s is leuk, maar één is nog cooler, schuin door de bocht, spray van water, dat wil ik ook. Ik mag het proberen, de start wordt dan wel een dingetje, meer vermogen om mij uit het water te trekken, de helft van de stabilitiet en één been zit maar vast, de andere moet ik onderweg nog achter me zien te krijgen ! Tjee wat een hoop tegelijk, maar ook direct wat een uitdaging. Starten op één is nogal zwaar en met de golven op het Gooimeer dan ook wel erg lastig. De tip van Frank, start op 2 en doe er één uit onderweg, natuurlijk …Het werkt wel en nadat ik gestart op 2 ski’s achter de boot sta, is het nog wel even een dingetje om dan de rechter uit te doen en vervolgems de rechtervoet achter de kinker te kunnen plaatsen. Maar goed, ik ga er vol voor. Staan, het moment kiezen en dan doen, rechterbeen naar achter en dan is hij uit, woh, bibbers in het linkerbeen totdat in mijn geval de rechtervoet er maar gewoon op gaat, omdat ik de bindeing achter mijn linkervoet niet echt kan vinden! Maar het werkt, wat een feest. Welliswaar als ik het gevoel heb, ik sta goed, ben ik al weer vol in gesprek met het water. Met maar één ski, die andere, die moeten we even halen.
De waterplanten in het Gooimeer groeien overvloedig, zeg maar gewoon enorm snel en ingrote getalen, laat nou net de ski zich heerlijk genesteld te hebben tussen de planten, is het eindschot vandaag om daar zwemmend mijn weg door te vinden. Echt iets wat ik heerlijk vindt ( lees ‘not’) maar gelukkig met het zwemvest blijf ik met mijn lijf nog best hoog op het water liggen, en lopen alleen mijn armen met het zwemmen vast. Maar dit alles kan de pret niet drukken. Wat een feest om mee te mogen en het mee te kunnen maken om aan ee touwtje achter een boot te kunnen hangen. Super !!!
Uitdaging aangegaan, uitdaging geslaagd, nog een lange weg te gaan, maar oh wat is dit leuk!
Note: wel enorme spierpijn in mijn handen gehad, compleet mijn kleine motoriek verdwenen in mijn handen, maar dat gaat over zeggen ze spontaan. Ik geloof ze!
Comment